Espumas Flutuantes (1913)/A Volta da Primavera

Wikisource, a biblioteca livre
A VOLTA DA PRIMAVERA




Aime, et tu renaltras; fais-toi fleur pour éclore.
Après avoir souffert, il faut souffrir encore;
Il faut aimer sans cesse, après a voair aimé.
   (A de Musset.)



Ai! não maldigas minha fronte pallida,
E o peito gasto ao referver de amores.
Vegetam louros — na caveira esqualida
E a sepultura se reveste em flores.

Bem sei que um dia o vendaval da sorte
Do mar lançou-me na gelada arêa.
Serei... que importa? o D. Juan da morte,
Dá-me o teu seio — tu serás Haydéa!

Pousa esta mão — nos meus cabellos humidos!...
Ensina á briza ondulações suaves!

Dá-me um abrigo nos teus seios tumidos!
Falla!... que eu ouço o pipilar das aves!

Já viste ás vezes, quando o sol de Maio
Inunda o valle, o matagal e a veiga?
Murmura a relva: — Que suave raio!
Respondo o ramo: — Como a luz é meiga!

E ao doce influxo do clarão do dia
O junco exhausto, que cedèra á enchente.
Levanta a fronte da lagôa fria...
Mergulha a fronte na lagôa ardente...

Se a natureza apaixonada acorda
Ao quente afago do celeste amante,
Diz: — Quando em fogo o teu olhar transborda,
Não vês minh′alma reviver ovante?

É que teu riso me peneira n′alma,
Como a harmonia de uma orchestra sancta,
É que teu riso tanta dôr acalma...
Tanta descrença!... tanta angustia!... tanta!

Que eu digo ao ver tua celeste fronte:
— O céo consola toda a dôr que existe.
Deus foz a neve para — o negro monte!
Deus fez a virgem para — o bardo triste!

Rio de Janeiro, Junho de 1869.