Página:A cidade e as serras (1901).pdf/194

Wikisource, a biblioteca livre
180
A cidade e as serras

a barba talmudica de Ephraim negrejou, fresca tambem da brilhantine da manhã, no alto d’um phaeton tilintante. Outros amigos de Jacintho circulavam nas Acacias — e as mãos que lhe acenavam, lentas e affaveis, calçavam luvas frescas côr de palha, côr de perola, côr de lilaz. Todelle relampejou rente de nós sobre uma grande bycicleta. Dornan, alastrado n’uma cadeira de ferro, sob um espinheiro em flôr, mamava o seu immenso charuto, como perdido na busca de rimas sensuaes e nedias. Adeante foi o Psychologo, que nos não avistou, conversando com um requebro melancolico para dentro d’um coupé que rescendia a alcova, e a que um cocheiro obeso imprimia dignidade e decencia. E rolavamos ainda, quando o Duque de Marizac, a cavallo, ergueu a bengala, estacou a nossa vittoria para perguntar a Jacintho se apparecia á noite nos «quadros vivos» dos Verghanes. O meu Principe rosnou um — «não, parto para o sul...» — que mal lhe passou d’entre os bigodes murchos... E Marizac lamentou — porque era uma festa estupenda. Quadros vivos da Historia Sagrada e da Historia Romana!... Madame Verghane, de Magdalena, de braços nús, peitos nús, pernas núas, limpando com os cabellos os pés do Christo! — O Christo, um latagão soberbo, parente dos Trèves, empregado no