Página:A cidade e as serras (1901).pdf/233

Wikisource, a biblioteca livre
A cidade e as serras
219

desconfortavel, e (a não ser no Apollo do Vaticano, na Venus de Milo e talvez na Princeza, de Carman) singularmente feia e burlesca. Mas, horrendos ou de ineffavel belleza; collossaes e d’uma carne mais dura que o granito, ou leves como gazes e ondulando na luz, todos elles são sêres pensantes e teem consciencia da Vida — porque decerto cada Mundo possue o seu Descartes, ou já o nosso Descartes os percorreu a todos com o seu Methodo, a sua escura capa, a sua agudeza elegante, formulando a unica certeza talvez certa, o grande Penso logo existo. Portanto todos nós, Habitantes dos Mundos, ás janellas dos nossos casarões, além nos Saturnos, ou aqui na nossa Terricula, constantemente perfazemos um acto sacrosanto que nos penetra e nos funde — que é sentirmos no Pensamento o nucleo commum das nossas modalidades, e portanto realisarmos um momento, dentro da Consciencia, a Unidade do Universo! — Hein, Jacintho?...

O meu amigo rosnou:

— Talvez... Estou a cahir com somno.

> — Tambem eu. «Remontamos muito, Ex.mo Snr.!» como dizia o Pestaninha em Coimbra. Mas nada mais bello, e mais vão, que uma cavaqueira, no alto das serras, a olhar para as estrellas!... Tu sempre vaes amanhã?.