Página:Caramuru 1781.djvu/221

Wikisource, a biblioteca livre
LX

O mono, que a espessura habita astuto,
De um ramo noutro buliçoso salta,
E para não se crer que nasceu bruto,
Parece que o falar somente falta;
O riso imita, e contrafaz o luto,
E a tanto sobre os mais o instinto exalta,
Que onde a espécie brutal chegar lhe veda
Tem arte natural com que o arremeda.

LXI

Entre as voláteis caças mais mimosa,
A zabelé, que os francolins imita.
É de carne suave e deliciosa,
Que ao tapuia voraz a gula incita.
Logo a enha-popé, carne preciosa,
De que a titela mais o gosto irrita;
Pombas verás também nesses países,
Que em sabor, forma e gosto são perdizes.

LXII

Juritis, pararis, tenras e gordas,
A hiraponga no gosto regalada,
As marrecas, que ao rio enchem as bordas,
As jacutingas, e a aracã presada.
E, se do lago na ribeira abordas
De galeirões e patos habitada,
Verás, correndo as águas na canoa,
A turba aquátil que, nadando, voa.