Página:Memorias de um pobre diabo.pdf/77

Wikisource, a biblioteca livre
67

Algures li que, vós, ditosos monges,
Fostes, nas priscas eras dos conventos,
Pesadelo de todos os maridos,
E horror! horror! horror! das raparigas!

«Illustre Guardião (clamo inspirado)
Tu mais que Belphegor sagaz nos tramas,
Mais roliço e mais sabio, tu me ensina
O meio de sahir destes apuros!»

Avalie-se agora o que eram frades
Em tempos que lá vão,—que desenhados
Inda fazem milagres. Repentino
Me occorre um pensamento de alta monta.


CAPITULO V.


Escrevi esta epistola:

«Senhora.—Vós sois a belleza, de mimosos contornos; eu sou o bello, de rudes musculos. Vós sois a bonina, que murcha ao primeiro raio do sol; eu sou o sol, que o diluvio não apagou. Vós sois a debil pastorinha avergada ao peso dos trevos com que se enfeita; eu sou o vigoroso camponez, que leva as costas um boi sem lhe sentir o peso.