Página:Contos amazonicos.djvu/195

Wikisource, a biblioteca livre

temor, aquella curiosidade dolorosa se transformou em sympathia e respeitosa amizade. N’aquelle pobre velho uma voz occulta me indicara um heróe das antigas lendas, que a minha avó me contava á luz mortiça da lamparina de azeite de— andiróba, um homem como eu sonhava nos meus devaneios infantís.

Tudo no velho do outro mundo contribuia para excitar-me a imaginação e avivar o affecto que me inspirava; a grande cabeça calva, o nariz adunco, os olhos vi’vos, uns olhos de ave de rapina, a boca enorme, ornada de bellos dentes, cuja deslumbrante alvura era realçada por um sorriso serio e pensativo, d’uma bondade de Christo; a falla breve e rispida, d’uma rispidez franca, serena e bộa; o porte alto e até aquellas rugas severas do rosto côr de cobre; a sua indifferença pelas vicissitudes comesinhas da vida; o nenhum caso que fazia das intrigas da terra; tudo me indicava no pernambucano um personagem ideal e phantastico, como eu imaginava os meus heroes.

Ao passo que o nome de Paulo da Rocha afugentava os meus companheiros