Pelo souto de Crecente
Pelo souto de Crecente
ũa pastor vi andar
muit'alongada de gente,
alçando voz a cantar,
apertando-se na saia,
quando saía la raia
do sol, nas ribas do Sar.
E as aves que voavan,
quando saía l'alvor,
todas d'amores cantavan
pelos ramos d'arredor;
mais non sei tal qu'i'stevesse,
que en al cuidar podesse
senón todo en amor.
Alí 'stivi eu mui quedo,
quis falar e non ousei,
empero dix'a gran medo:
-Mia senhor, falar-vos-ei
un pouco, se mi ascuitardes,
e ir-m'-ei, quando mandardes,
mais aquí non'starei.
-Senhor, por Santa María,
non estedes máis aquí,
mais ide-vos vossa vía,
faredes mesura i;
ca os que aquí chegaren,
pois que vos aquí acharen,
ben dirán que máis houv'i.