XXIII
quadro só permitte ver a monja, e d’ella, a principio, os olhos altos, presos ao tecto, e depois os braços e o rosto branco; percebe-se o murmurio sonoro da reza cochichada, continua...
Reza de manso... Toda de roxo,
A vista no tecto presa,
Como que imita a tristeza
Daquelle cirio tremulo e frouxo...
E os dous aspectos artisticos, de luz e som, o do murmurio e o da imagem branca da monja, vão-se alternando nas estrofes: