Sedía-xi Don Belpelho en ũa sa maisón

Wikisource, a biblioteca livre

Sedía-xi Don Belpelho en ũa sa maisón,
que chaman Longos, ond'eles todos son.
Per porta lh'entra Martín de Farazón,
escud'a colo en que sev'un capón,
que foi poleir'en outra sazón,
caval'agudo, que semelha forón;
en cima del un velho selegón,
sen estrebeiras e con roto bardón;
nen porta loriga nen porta lorigón
nen geolheiras, quaes de ferro son,
mais trax perponto roto sen algodón
e coberturas dun velho zarelhón;
lança de pinh'e de bragal o pendón,
chapel de ferro, que xi lhi mui mal pon,
e sobarcad'un velh'espadarrón,
cuitel cachado, cinta sen farcilhón,
dúas esporas destras, ca seestras non son,
maça de fuste, que lhi pende do arçón.
A Don Belpelho moveu esta razón:
«Ai, meu senhor, assí Deus vos perdón,
u é Joán Aranha, o vosso companhón
e voss'alferez, que vos ten o pendón?
Se é aquí, saia desta maisón,
ca ja os outros todos en Basto son».
               Eoi!

Estas horas chega Joán de Froián,
cavalo velho, caçurr'e alazán,
sinaes porta eno arçón d'aván:
«campo verde, u inquire o can»
e no escudo ataes lh'acharán;
ceram'e cint'e calças de roán.
Sa catadura semelh'a dun jaián.
Ante Don Belpelho se vai aparelhán,
e diz: «Senhor, non valredes un pan,
se os que son en Basto se xi vos assí van;
mais id'a eles, ca xe vos non irán,
achá-los-edes, e escarmentarán.
Vingad'a casa en que vos mesa dan,
que digan todos quantos pós nós verrán
que tal conselho deu Joán de Froián».
               Eoi!

Esto per dito, chegou Pero Ferreira,
cavalo branco, vermelho na peteira,
escud'a colo, que foi dũa masseira,
e a lança torta dun ramo de cerdeira;
capelo de ferro, o anasal na trincheira
e furado en cima da moleira.
Traj'ũa osa e ũa geolheira;
estrebeirando vai de mui gran maneira;
e achou Belpelho estando en ũa eira
e diz: «Aquí estades, ai, velho de matreira.
Venha Pachacho e Don Roí Cabreira,
pera daren a min a deanteira,
ca ja vos tarda essa gente da Beira,
o moordom'e o sobrinho de Cheira
e Meen Sapo e Don Martín de Meira
e Lopo Gato, esse filho da freira,
que non ha antre nós melhor lança ponteira».
               Eoi!